Ben /hala...

Uzun zamandır yazmıyorum adına.. Ama yazmadığımda unutulmuyor adın, ya da yazmadım diye ben seni unutmuyorum...

Yapamıyorum.. Ağlamayacağım ağlamayacağım diyorum ama olmuyor. Maskeler takıyorum ama ağır geliyor. Herkes farklı tanıyor beni; her gün iyi görünmeyi, her gün faklı bir ben olmayı kaldıramıyorum. Senden sonra çok değiştim, biliyorum. İnsanlar değiştin dediğinde kızıyorum ve herkes kendi üzerine alıyor değişimimi ve biliyor musun tek başıma kalınca yapamıyorum eskisi gibi... Bazen sana çok kızsam da sarılıp ağladığım sen yoksun, kokun yok.. Ve hiç olmayacağını bilmek.. Kahrediyor beni.. Çıkmaz sokaklara sokuyor her geçen gün.. İnadına daha çok sigara içip, daha çok öksürüyorum.. Her gün yakınında olmasam da varlığın en büyük güçtü bana. Sığınabileceğim en temiz limandın ve bilirdim korurdun beni.. Şimdi bir limanım yok... Üşüyorum yokluğunda ve düşüyorum.. Ama nasıl bir düşüş.. Nasıl bir sürükleniş.. Beni oradan oraya çeken insanlara dur diyemiyorum! Cümlelerimin katili oldum.. Susuyorum. Sessiz sessiz özlüyorum.. Kimse ağladığımı görmüyor ama ben biliyorum.. Her kapı çalışında sen diye koşuyorum; bir daha hiç olmayacağını kabul edemiyorum! Senden sonra daha acımasızım, beddualar ediyorum! 

Kime inandıysam önce o yaraladı beni anne.. Ve sensiz her şey daha zor! Olmadık insanlara sarılışlarım var, ardında üzerime üzerime gelen yanlışlarım, derin kırgınlıklarım.. Açtığımdan çok kapattığım kapılarım.. Bilirim sen olsan yanımda böyle olmazdı bu kadarına izin vermezdin.. Şimdi sesinde yok.. 

Çok üzgünüm anne.. Affet beni.. Yarım yamalak diye her şey, Bu kadar ağlıyorum diye affet! Yaşam akıp gidiyor ve ben tutamıyorum diye, bıraktığın özge değilim diye, canımdan can gidiyor diye... Meleğim yanında anne.. Denizime iyi bak...Her gece hayalim olmaktan vazgeçme... Gözlerini çekme üzerimden.. Çok eksildim zaten...

Seni özledim annem.. Üşüyorum.. 

Karanlık bu ev, korkuyorum.. 

Ben -hala- sensiz yapamıyorum...