Çünkü sen; tıpkı diğerleri gibi, ihtimalin kalmadığında anlayacaksın nasıl sevdiğini, ne kadar sevdiğini ve aşkın aslında ne demek olduğunu. Çünkü sen; tıpkı diğerleri gibi, sevilmek değil bir melankoli içinde kalmak istedin. Çünkü sen; tıpkı diğerleri gibi, zayıftın. Seninde bahanelerin, maskelerin ve kendini kaptırdığın bir "ıssız adam" rolün vardı. Sende; diğerleri gibi yas tutacağın zaman geldiğinde kabullenecektin. Tutkunu, aşkını ve arzunu o boşluğa düşmeden ayırt edemeyecektin. Sen bana, bana hissettiklerini gösterebilmek için çekip gitmekten başka yol sunmamıştın. Diğer herkes gibiydin işte. Senin "ıssız adam" rollerin bizi "ucuz bir roman" yapmıştı. Gerçekte olacakları, paramparça olmadan anlamayacaktın.
Hayatına yeni birini her aldığında bana daha çok sinirlenip kendinden daha çok nefret edeceksin. Karşındakine tahammülün gün ve gün azalacak. Zaman zaman sanmaya başlayacaksın sonra. Aşık oldum diyeceksin, seviyorum. Yolda bir koku, radyoda bir şarkı yada bir bardak alkolle yanındakine baktığında anlayacaksın sadece sandığını ama asla olmadığını. Bazen aramak isteyip arayacak bazen susacaksın. Saldırganlaşacaksın. Bir ömrü nasıl heba ettiğini kendine sorup duracaksın. Çıkış yolları arayacak ama bulamayacaksın. İçin acıyacak ve sen, bir daha asla sen olamayacaksın. Kendini her unutuşunda bana sormak isteyeceksin "ben nasıl biriydim" diye. Soramayacaksın. Yüzün yüzüme değmeyecek ve aşık olduğun kokumu bir daha soluyamayacaksın. Bir yerde karşılaşma umudun hep olacak ama karşılaşmayacaksın. Aynada gördüğün yansımana yabancı olacaksın. Bazı günler kendini güçlü hissedecek ama uyurken yeniden bana yenileceksin benim hiç haberim olmadan. Kandıracaksın, avunacaksın. Kendini avutacaksın. Harcadığın ihtimal peşini asla bırakmayacak ve sen bir daha tam olamayacaksın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder