Uzaklaştın. Tutamadım.. Küçücük ellerim nasıl hükmedecekti ki zaten sana? Bir hayal kurdum, biraz kitap yazdım. İkimiz tabi ki baş rollerde, inandım. En zorunu yaptım aslında, sevdiğim adama inanmak daha kolay olacağı halde kendime inandım. Belki senin cümlelerin duymak istediklerim değildi. Kim bilir?
İçinde bulunduğun dünyaya ait olamadım. Çok istedim. Alışamadım... Verdiğim sözleri tutamadım. En iyi yaptığım şeydi, içimde kirlettim, gittim. Şimdi sen bilmez, anlamazsın. Sende kalan yanlarım varken hala farkına varamazsın.
Verilen sözleri söylediğin yalanların kapattığından beri, kahramanlara inanmıyorum. Zaten babam bile yoktu ki, sen olasın. "Önce ondan öğrenmeliydin" derken sen bana haklıydın... Kaldırımlarını bilmediğim bir şehirde, sen bensiz güvende misin sahi?
İnsan önce ne istediğini bilmeli. Şimdi benim yaptığım gibi iki cümleyi bir araya getirip, en iyi yaptığın şeyi bile yapamamak değil marifet. Eksilmek bu, yok olmak... Kendini parça parça bölüp, birilerinde o parçaları bırakmak...
Başkasının tenine değen bir teni affedemediğimden belki, kinimden belki, daha önce yürüdüğüm yollara dönemedim ben. O yollar hep karanlık sokaklara kıvrıldı, ben sana geldim. Herşeyimi, benliğimi bırakıp koşarken sana, yarınını düşünmedim, sabahını düşünmedim... Sen beni, benim seni istediğim kadar isteyemedin...
Öyle basit isteklerim vardı ki, bunların zor gelmesini hiç anlayamadım. Sadece "sen"... Sahip oldukların, olabileceklerin, kılıfın değildi beni çeken. Olduğun gibi, öylece yanımda dur istedim. Neden zor geldi ki bu kadar?
Kendimi bırakırken hayata, mantığıma, zamana, ne demişti şair?
"Bir kadının kaderi sevdiği adamın ihanetiyle, sevmediği adamın sadakati arasında çizilir.."
Cümlenin haklılığına susuyor, kaderime gülümsüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder