Karmakarışık.

Bazen hayattaki herşey sıradanlaşmakta ustalaşıyor..

Bir kaç görüşmeden sonra herkes diğerine benziyor.

İnişlerle ve çıkışlarla dolu yıllar kalıyor gerimizde

Artık birbirimize bakmıyoruz

Hatta kimsenin gözlerine eski gibi doğrudan bakmıyoruz.

Maddesel hazlarımıza gömülüyor ve bir kaç saat sonra uyanıyoruz.

Maneviyatı beklemeyeli ne kadar zaman oldu?

Anımsamak güç...

Şehvetle, tutkuyla sevişiyoruz hala

hissetmeyi unuttuğumuz farkında bile olmadan hatta

Keyif bitiyor ve

Bir yere varmayacağını anladığımız anda daha iyisine arayış başlıyor

Hep daha iyisi var

Her zaman yedekte bekleyen birileri var.

Maddesel zevkler bittiğinde, maneviyatı doyuramadığımızdan

birileri geliyor ve biz gidiyoruz.

Eksiliyoruz..

Birine ait olamadıkça

Ne siz imkansızsınız birilerine

Ne de birileri size..

Elimiz elinde kalmayacaksa zaman kaybetmiyoruz

Artık ay dönümü bile kutlayamıyoruz.

Giderken haber bile vermiyoruz.

Bir uçurumdan aşağı düşüyoruz.

Sarıldığımız insanları kendimizle beraber düşürmekten başka bir amacımız yok aslında

Ne kadar kalabalık düşersek, o kadar az mı rezil oluruz yoksa?

Ya da anlasın mı istiyoruz birileri de bizim hissettiklerimiz?

Becerilerimizde kaybolmuş adamlar var

İsimleri yok

Görüntüleri yok

Gözlerimizi kapattığımızda

Kimse YOK!

Kendimizi başka, adamları başka kandırıyoruz.

Sonra zamanın bir yerinde ansızın durup hiçliğin farkına varıyoruz.

Fedakarlıklar yapan o adamların hayaletleri geziyor odalarda

Geceleri kan ter içinde uyanıyoruz rüyalardan

Saçımızı okşayan birileri vardı

Kabus gördüğümüzde sımsıkı sarılan

O gök gürlemesinden çok korktuğumuz için her yağmurda gelen biri vardı

Tatile harcadığı tüm parayı yakan

bizi bırakıp gidemeyen birileri

Başkasına ait olma fikrini kaldıramayan

Evlen benle diyen birileri vardı. 

Hem nasıl güzel anne olursun sen derdi.

Hayaletleri konuşuyor odanın duvarlarında

Ö(z)lüyoruz...

Bir daha bir adamı mutlu edebilmek için uğraşır mıydık?

Kucağında uykuya dalar mıydık hiç yorulmadan?

İnanır mıydık yeniden çocukluğumuzun o güzel masallarına?

Harcadıklarımızın ahı bırakır mıydı yakamızı bunca itilmişlikten sonra?

O kadar insanı hiç acımadan o uçurumdan ittikten sonra durulur muyduk biz?

Şeytana bürünmüş ruhumuz arınır mıydı?

Yeniden göz yüzüne bakıp güler miydik el eleyken?

Ve sırf gece yanımızda uyuyor diye Allah ın varlığına inanır mıydık?

Herşey kirletildikten sonra çarşafları değiştirip,duşa girmek arındırır mıydı?

Ya da kokular kaybolduğunda zihinde unutur muydu?

O kadar incinmişliğin üzerine anılar bile yer tutmuyor beynimde.

Geçmişten biriktirmiş olduklarım kafi

Yeni isimlere hafızamda yer yok.

Bir daha bir adam yine inandırır mı kendine

Ve ben ona senelerce sürecek yer yüzü cennetini verir miyim ellerimle?

Anne gibi fedakar olur muyum?

Ona dokunmayı öğretir miyim?

Hazzın en uç noktalarını yaşamasına izin verir miyim?

Bilmiyorum..

Biz kadınlar kırıldıkça şeytanlaşıyoruz, doğru.

Ama bizim kırdığımız o adamlarda başka kadınları şeytanlaştıranlar değil mi?

Duygusal bağ kuramıyorsam kabahat bende mi?

Kalbime dokunamamak onun beceriksizliği değil mi?

Bir adama "ömrüm" diyemiyorsam hayatımda tutmamak hakkım değil mi?

İlk bir kaç görüşmeden sonra, hevesimi alıp,

O'nu diğerlerinden ayıran bir özellik göremediğimde 

Hayatımdan silip atmak adil değil mi?

Suçlanıyorum bir günahkar olmakla.

Günahkar olduğum doğrudur.

Ama işlediğim hiç bir günahta yalnız olmadığımda...

Bir daha bir adam beni aşka ikna edene kadar

Uslanmayacağımda... 

Dua'mdır; bir adamı daha enkaz halinde bırakmamak...

Ve bu sebepten 

Avuç içlerini öpmediğim kimseyi 

Hayatımda tutmayacağım!

"Biz bir daha hiç görüşmeyecektik ve o henüz bunu bilmiyordu"...

Özge Özvatan