Uzun zaman oldu yazmayalı.. Belki kokun gelmeseydi burnuma yazmazdımda daha onca zaman.. Bazen unutuyorum seni.. Gün aşırı, arkadaş sohbetlerinde, içerken, gülerken, sevişirken unutuyorum.. Sonra birisi hatırlatıyor seni.. Adın geçiyor laf arasında, susuyorum çoğu zaman.. Artık emin olamıyorum seni sevdiğime yada sevmiş olduğuma.. Senle seviştiğime, içimde bir aşk büyüttüğüme... Hepsi okuduğum bir kitaptan aklımda kalan parçalarmış gibi.. Yazışmalarımız iki aşık insanın dialogları.. Ama biz değiliz sanki.. Sen ve ben değiliz.. Hem özlemiyorumda seni eskisi gibi.. Yok oluyorsun.. Avuçlarımdan akıp giden su misali.. Kayboluyorsun. Ve biliyorsun benden gittikten sonra hep aynı pisliğe akıp, kötü kokulara karışıyorsun.. Dikiş tutturamadığın hayatına üzülüyorum aslında.. Senin gibi bir adama yakıştıramıyorum aslında.. Ölesiye güçlü! Dev gibi yıkılmaz sandığım adam.. Beni büyüten, oyunun en büyük hilelerini bana öğreten adam.. Şimdi sen mi yenik düşüyorsun bana öğrettiklerine? İnanmak güç.. Oysa bir annem tanırdı beni, birde sen.. Şimdi ikinizde mi öldünüz? Onunla beraber yüreğimden kopan herşeyle sende mi karıştın toprağa? Yüzü sen, sesi sen, kokusu sen bir adamsın.. Ama benim sevdiğim kişi değilsin.. Bir insan kendini nasıl böyle güzel yok edermiş, onu da senden öğrendim bak!
Şimdi kim sevse beni eksik,yarım, yaşanmış.. Yetmiyor, yettiremiyorum..
Ve ben kimi sevsem hep gitmeye planlı.. Kalmak istemiyorum..
Yazıyorum başkalarına, okuyorum.. Aşık olduğuma ikna ediyorum ama aşık olmuyorum aslında..
Avunuyorum, avutuyorum..
Ne seni, ne de bir başkasını içime alamıyorum..
Sevişmeler yine tutkulu, yine de bazen aklıma geliyorsun, yutkunamıyorum.. Boşalamıyorum, öpüşmüyorum..
Gözlerimi kapattığımda herkes sen, senle sevişirkende, sen başkaları oluyorsun..
Hissedemiyorum belki ama yaşıyorum.. Seni tüketiyorum!
Beni kimse bir masala inandıramaz artık. Kimse de "o" adam olamaz.
Ne diğerleri, ne de sen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder