Yolun sonuna geldik.. Daha ileri gitmemiz mümkün değil.. Kaderim sandığım senin aslında hiç birşeyim olmadığını anladı yüreğim.. O kaçamak aşklarından sonra bana gelişlerini zafer saymaktan yoruldu.. Yüklediğin isimler ve taktığın isimlerden sıyrıldı.. Hala enkazlarını topluyorum ardın sıra sen giderken... Ve götürdüklerini izliyorum senle beraber.. Ailemi, arkadaşlarımı, dostlarımı, işimi, okulumu... Beni ben yapan herşeyi çalıp gidişini...
Beni sevdiğini sandığım zamanlarımıza bakıyorum bazen... Sen rolünü çok iyi oynarken benim hayranlıkla seni seyredişimi.. En çok kendime kızıyor, en çok kendime acıyorum.. Sen daha ilk gün sıyrılırken bu aşktan benim böyle ortada öylece yapayalnız kalışıma şaşırıyorum.. Ne geçmişe dönebiliyorum ne de yarınlara yürüyebiliyorum.. Aylar geçti ama ben hala o boşlukta sallanıyorum.. Nereye gitsem ve kimle konuşsam yabancılaşan halime bakıp acı acı gülümsüyorum... Artık kendimi hiç bir yere ve kimseye ait hissedemiyorum.. Hoş aynada ki yansımam bile yabancıyken başka herşey nasıl tanıdık olabilirdi ki?
Güvenlerim, inançlarım.. Beni hiç bir yere götürmeyecekler! Zaten artık inandığım yada güvendiğim herhangi birşeyde yok.. İçinde yaşadığım ev bile senin bi parçan sanki... Bana ait değilmiş gibi.. Oysa en çok evimi severdim ben... Sonra sen sevdiğim herşeyin yerine almaya başladığında ve tereddütsüzce o özlediğin yaşama geri döndüğünde sevdiğim herşeyde senle beraber terketti beni.. hiç böyle yapayalnız kaldığımı hatılamıyorum... Sahi sende hiç kaldın mı yalnız? Yapayalnız....
Şimdi tanıdığım herkes hayatını yaşarken -ki sende dahil- ben böyle kapana kısılmış yaşayamıyorum.. Yapamıyorum.. Keşke beni bırakabilseydin bana giderken.. Her yanımı götürmeseydin hiç olmazsa... Madem olmayacaktı zorlamasaydın bu kadar.. Bende gülümseyebilseydim bunca zaman sonra.. Dönebilseydim sevdiğim sandığım insanlara.. Bu kadar acımasız olmasaydın ya da giderken.. Hiç olmazsa tüm ışıklarımı kapatmasaydın tüm kapıların kilitlerini avucunda götürmeseydin.. Böyle kaybolmasaydım ardından...
Şimdi gidiyorum bende ardımda kaybedilecek birşey kalmadan... Nereye yürüyeceğimi bilmeden.. Sevgiyi avuçlarımda sımsıkı tutmadan.. İnanmadan hiç birşeye gidiyorum... Bir daha görüşür müyüz bilmiyorum.. Yollarımız kesişir mi bir şehirde bilmiyorum... Ama her göz göze gelişimiz ölümüm olacak yine de hissediyorum.. Şükür ki artık başkası öldüremez beni.. Ben yok oluyorum.. Sen yürürken yok olduğum yol...
Beni sevdiğini sandığım zamanlarımıza bakıyorum bazen... Sen rolünü çok iyi oynarken benim hayranlıkla seni seyredişimi.. En çok kendime kızıyor, en çok kendime acıyorum.. Sen daha ilk gün sıyrılırken bu aşktan benim böyle ortada öylece yapayalnız kalışıma şaşırıyorum.. Ne geçmişe dönebiliyorum ne de yarınlara yürüyebiliyorum.. Aylar geçti ama ben hala o boşlukta sallanıyorum.. Nereye gitsem ve kimle konuşsam yabancılaşan halime bakıp acı acı gülümsüyorum... Artık kendimi hiç bir yere ve kimseye ait hissedemiyorum.. Hoş aynada ki yansımam bile yabancıyken başka herşey nasıl tanıdık olabilirdi ki?
Güvenlerim, inançlarım.. Beni hiç bir yere götürmeyecekler! Zaten artık inandığım yada güvendiğim herhangi birşeyde yok.. İçinde yaşadığım ev bile senin bi parçan sanki... Bana ait değilmiş gibi.. Oysa en çok evimi severdim ben... Sonra sen sevdiğim herşeyin yerine almaya başladığında ve tereddütsüzce o özlediğin yaşama geri döndüğünde sevdiğim herşeyde senle beraber terketti beni.. hiç böyle yapayalnız kaldığımı hatılamıyorum... Sahi sende hiç kaldın mı yalnız? Yapayalnız....
Şimdi tanıdığım herkes hayatını yaşarken -ki sende dahil- ben böyle kapana kısılmış yaşayamıyorum.. Yapamıyorum.. Keşke beni bırakabilseydin bana giderken.. Her yanımı götürmeseydin hiç olmazsa... Madem olmayacaktı zorlamasaydın bu kadar.. Bende gülümseyebilseydim bunca zaman sonra.. Dönebilseydim sevdiğim sandığım insanlara.. Bu kadar acımasız olmasaydın ya da giderken.. Hiç olmazsa tüm ışıklarımı kapatmasaydın tüm kapıların kilitlerini avucunda götürmeseydin.. Böyle kaybolmasaydım ardından...
Şimdi gidiyorum bende ardımda kaybedilecek birşey kalmadan... Nereye yürüyeceğimi bilmeden.. Sevgiyi avuçlarımda sımsıkı tutmadan.. İnanmadan hiç birşeye gidiyorum... Bir daha görüşür müyüz bilmiyorum.. Yollarımız kesişir mi bir şehirde bilmiyorum... Ama her göz göze gelişimiz ölümüm olacak yine de hissediyorum.. Şükür ki artık başkası öldüremez beni.. Ben yok oluyorum.. Sen yürürken yok olduğum yol...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder