Sen benim için ne demek olduğunu asla bilmeyeceksin
Ben ne kadar cümle de kursam, ne kadar kendimden de versem anlamayacaksın
Yıkılmaz tabuların, üzerimden çıkartamadığın bir geçmişim var..
Bana giydirmekten hiç bıkmadığın, insanı kendinden tiksindiren bir elbisen var...
O kadar güzel oturtuyorsun ki onu üzerime
O kadar güzel öldürüyorsun ki beni..
Ve benim içimde ki seni, bilemezsin...
Hep beni suçlayıp durduğun bir gecemiz var senle..
Aslında o nefret ettiğin gün, senin bana geldiğin gündü sevgili...
Serin bir yaz gecesi, onca acının üzerine gülümsediğim bir kaç saatti..
Hala an ve an aklımdadır...
Ben inatçıyımdır, hırslıyımdır..
Kocaman hayallerim de oldu tabi..
Elimi uzatsam tutacabileceğim anda arkamı döndüğüm hayaller..
Senin unuttuğun benim hatırladığım bir sürü güzel günün sonuçları bunlar..
Pişman değilim... Senle yaşamak bile güzeldi..
Ya hiç kesişmeseydi yollarımız?
Ya öylece geçip gitseydin hayatımın bir köşesinden?
Düşünmek bile istemiyorum bunları...
Senin tanıdığını sandığın aksine hakkımda hiç bir fikrin olmayışına gelince..
Olsun diyorum.. Çabaladı ya! Yetmez mi?
Adım neydi içine? Neyi düşünerek yaptın yapmış olduklarını bilmiyorum..
Ama artık seni suçlamak istemiyorum..
İçimde acısıyla, tatlısıyla öylece kalsın diyorum...
Ne kadar farkında olmasan da çok yaraladın kalbimi..
Bir katilin kurbanını yavaş yavaş kanatarak öldürmesi gibiydin
Beni defalarca bıçakladın ama hiç biri ölümcül noktadan değildi..
biraz daha yaşadım kan kaybederek..
Ama şimdi tek bir darbeyle yerle bir olacağımı hissettiğimden korkuyorum
kaldıramıyorum ve katlanamıyorum da..
en ufak bir davranışın nefesimi kesiyor, sabrım bitiyor..
Ve ben bu yüzden eskisi gibi olmak istemiyorum..
Sen hiç farketmedin ama ben söyleyeyim
Kendimi hiç bir şeye sana ait hissettiğim gibi hissetmedim ben..
Ait olma duygusu nedir bilmedim..
Hiç gerçek bir ailem olmadı
Hiç bir gece iki yarım tam uyumadım ben...
Görünüşümün tam zıttına eksiklerle doluydu hayatım..
Hak edip, etmediğim bir sürü yanlışla..
Öyle ki bazen nefret ettim kendimden..
Kaç gecemi bilinmezlere ısmarladım, kimse bilmez..
Sen kendimle yüzleşmeydin benim için...
Belki özlemini duyduğum her şeydin...
Bir gün çok hastaydım hiç unutmam...
Gelip doktora götürdün beni..
Yürüyemiyordum bile...
işte o gece "babamdın"
sonra bir sürü gece ve gündüz beni korurkende babam oldun..
Omzunda ağladım..
Bazılarını duydun, bazılarında uyuyordun..
Senle konuştum, içimde ki küçük şeylerde olsa önemliydiler..
Onları ben anlatırken bazen dinledin
Bazen sadece gülümsedin...
Ama o zamanlarda "dostum" oldun...
Parka çıkıp çocuklğumuzdan bir gece geçirip eğlendiğimizde de,
lüneparkta koşarken de yanımdaydın...
O anlarda "arkadaşım" oldun...
Nefes alamadığım gecelerde beni deniz kenarına götürüp yanımda sadece sustuğunda
"nefesim" oldun...
Aç olduğum duygularla gelirken
"ekmek" oldun..
el ele sahilde yürüdüğümüz akşamlarda "sevgilim" oldun...
Yine ellerimden tutup ailemin karşısına geçtiğinde "kocam" oldun...
Gelecekle ilgili planlar yaparken "çocuklarımın babası" oldun..
Bir yerini kanatıp yanıma geldiğinde "çocuğum" oldun..
ben üşürken gelip bana sarıldığında "evim" oldun...
Karanlıkta yürürken önden gidip elimi tuttuğunda "ışığım" oldun..
seni düşünürken "izlediğim en güzel film" oldun
anılarını anlatırken "okuduğum en etkileyici kitap" oldun...
Ölümün soğuk elleri yüzümü okşadığında "yaşam" oldun
"yaşama döndüren" oldun...
Sen gün ve gün hayatımda ki herşey oldun..
Ama zaman geçtikçe anladım ki ben senin için tüm bunlar olamamışım...
Bilmeediğin bir şeyi daha söyleyeyim sana
Hani kızıyorum ya sana yaptıkların için, yaşam şeklin için..
Bunların bana bir zararı yok aslında..
Ama öyle bir devsin ki gözümde yakıştıramıyorum sevdiğim adama bunları..
Sana herkes gibi olmayı, o güçsüzlüğü yakıştıramıyorum..
Benim gözümde o kadar kusursuz bir kahramansın ki yediremiyorum
O kıyafeti üzerine giydiremiyorum..
Ben seni hep daha iyi, daha iyi görmek istiyorum..
Bilmesen de gücümü senden alıyorum..
Ki sen bile duramazken ayakta ben nasıl dururum?
Sen gülmeden ben nasıl gülümseyebilirim?
Şimdi bakınca geçen zamana, bana yakıştırdıklarına, darmadağın oluyorum..
Bana bir şey olacak diye ödü kopan adam, yanımda olmuyor..
Omzunda ağladığım adamla artık konuşamıyorum...
Açlığını duyduğum duygularla beni doyuran adam yok...
Çocuk gibi şımaran sevgilim gitmiş..
Benle deniz kenarında sadece susup bana nefes aldıran adam şimdi kendi elleriyle beni boğuyor...
Benimle parkta oturup arkadaşım olan adam şimdi sadece parkın kenarından geçip gidiyor..
Aileme karşı beni savunan adam kaçıyor...
Sarılmıyor ve üşüdüğümde ısıtmıyor..
Yalnızlığımı anlamadığı gibi bir de ışıklarımı kapatıp gidiyor..
Susuyor..
Bana bir adım atmaktan korkarken, başkalarına koşuyor..
Beni yalnız bırakıp, başkasının yanında olmakla övünüyor..
O Dev adam biz'i yıkıp geçiyor...
inandığım her şey anlamsızlaşıp, silikleşiyor..
Yani sevgili "babam, dostum, sevgilim, arkadaşım, ışığım, kocam,, filmim, kitabım, evim, ekmeğim, nefesim, ailem, yaşamım, çocuğum çocuklarımın babası, evim, herşeyim" ölüyor, kayboluyor, yıkılıyor... Tüm bunlar olan adam artık bunların hiç birini yapamıyor..
Şimdi kaldır gözlerini yukarıya ve bak! Senle beraber neleri de yitirdiğime bak!
Sahip olduğum bir şey kalmış mı geriye bir bak!
Ve insan tüm bunlar olmadan nasıl yaşar düşün..
Bir kez olsun düşün...
Evet kendime bir dost edinebilirim..
Hatta sevgilim, arkadaşım, kocam, çocuklarımın babası olacak kişilerde bulabilirim pek ala..
Kendime bir aile kurabilirim belki de..
Ama söyle!
Hepsi bir daha tek bir kişinin ismine denk olur mu?
Bir daha birisi "herşeyim" olur mu?
Belki mevsimlik oldun ama tüm hayatımı değiştiren bir değnektin de sihirli..
Teşekkür ederim, bir ömürlük duyguları sığdırdığın için bu kadarcık zamana..
En azından yarın bile ölsem; yaşadım diyeceğim!
O Dev adamla yaşadım...
Ben seni böyle büyük sevdim...
Kimsenin kimseyi sevemeyeceği gibi
Melekleri kıskandırarak sevdim...
Şimdi sen herşeyimi öldürürken ben sadece susacağım..
Dua edeceğim ve bekleyeceğim...
Ölümün beni de alması için bekleyeceğim..
Yaşıyorum sanma uzaktan bakıpta...
Görüntüler bazen yanıltır insanı..
İnsanım ya maske takacağım yine işte..
Ve en kötüsü sen bile bilmeyeceksin içimi..
Bense kendimi bilmeden nefes alıp, nefes vereceğim yaradılışımdan..
Kimse, senin kadar yakışmadı ruhuma...
Gel gör ki sen...
Sen işte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder